1. |
||||
Xa se converteu a ilusión en decepción
e non importa nada
Xa non queda nada despois do cristal
e iso é todo o que quero
Nada de nada - grazas - de nada
e non importa se quedas ou non
Nada de nada se esperto ou non
|
||||
2. |
A túa gravidade
03:11
|
|||
Cans mordendo
Sacos de cabelo
Nos campos da
Matanza
Xa non temos
Nada que dicir
Xa podemos
Comezar
O gran desfile
Nas marxes do seu dominio
Un valse perfecto
De máscaras de noite súbita
Vivimos no exótico da devastación
Minguamos ao ritmo das pegadas dun delirio
Fronte a reflexos do pasado
Que nos acompaña sempre
Formando un estraño código de cortesía
De máscaras de noite súbita
|
||||
3. |
_
00:44
|
|||
4. |
Que tempo fará?
02:38
|
|||
Un mapa voando entre os seus dedos
Rodando pola area até chegar ao mar
Flotando un momento antes de afundir
Como a esperanza nun berro de perda
Que atravesa voces de fondo e libélulas
Xa todo é carnizaría en nós
Xa somos os seguintes
Nós os dous
|
||||
5. |
||||
Sentados na parte de atrás
Da noite que percorre o seu corpo
Recollendo os nosos latexos
Da velocidade dos soños
So quero quedar aquí contigo
Sostendo o murmurio que queda
No leito seco do río
O salvaxe abandono
Dun animal de circo
So quero quedar aquí contigo
Un pouco máis
Soprando na asfixia da súa
escuridade
Enterrando pantasmas
no seu reverso
Fuxindo mediante
Amputacións
Como frases arrincándose
Os ollos
Nunha canción
|
||||
6. |
O espanto (occidental)
06:04
|
|||
Él dirixe o silencio coa sua a man
E as veces deixa que nos roce
Que esculpa na nosa dor
Formando pequenas fervenzas de carne
Branca e de distorsión
Un rastro de frío de cada derrota
Alentando o recordo da ascensión
Unha enchente de intuición podre
Anegando a súa boca a claustrofobia
De non poder esquecernos
Tránsito abríndose no salto
Afiando o tempo na súa pel
Nunha danza brutal
Inxectando leves doses de febre
En raíces con forma de esqueletos de campás
Herba calando os seus escombros
Nunha coreografía de ás sometidas
Desordenando a súa soidade
Derrubando o íntimo entre as súas pálpebras
A dignidade é unha pedra
Nun escaparate
Un pecio no fondo dunha luz secuestrada
Por unha crenza de insectos
O común nun espazo de azar e resistencia
Na súa mirada entrando no teatro
Para o primeiro ensaio xeral
Estendender o brazo e tocar o ventre
Dunha nena afogada
Porque cando só queda o cando
Cada segundo é un violador
Agochado entre as ramas
Xa non podo máis dime onde está
A túa compaixón agora
|
||||
7. |
_
00:26
|
|||
8. |
Que máis dará?
01:43
|
|||
Ninguén nos salvará de nada porque non hai nada do que nos teñan que salvar
No hai nada tras o túnel
Non hai nada tras a nube de po
No hai nada tralo lume
Noy hai nada tralo fondo
Xesús chamounos polo seu nome
E todo cambiou para ser a mesma canción
Noi hai nada tras a almofada
No hai nada de nada tras o amor meu amor
|
||||
9. |
_
01:11
|
|||
10. |
Hai que comer!
03:08
|
|||
Peixes vermellos nun horizonte
De desertos esvarando
Amantes nun coche sen cristais
Que nunca aprenderon a esquecerse
Nenos sen brazos
Xogando na fin do vento
Que arrastra ao seu paso cadáveres e
Ruínas de aldeas extintas
Non quero volver
A un mundo onde ti non estás
E canto máis alto subamos
Mellor se verá o camiño
Xa comezou a medrar
O noso asasino
|
||||
11. |
No seu despregar
05:02
|
|||
"No seu despregar" é un poema de Gonzalo Hermo titulado orixinalmente "O dó", contido na antoloxía "No seu despregar", editada por Apiario, 2016
|
Chicharrón Carballo, Spain
"Y canta, luego, si puedes, si nadie escucha, lo que te queda por no decir". Ida Vitale
Streaming and Download help
If you like Chicharrón, you may also like:
Bandcamp Daily your guide to the world of Bandcamp